Το Πωγώνι λόγω της στρατηγικής του θέσης -βρισκόταν πάνω στους εμπορικούς δρόμους που συνέδεαν την Αδριατική με τη Μικρά Ασία-, μπήκε από νωρίς στο στόχαστρο των επιδρομέων. Από εδώ πέρασαν όλοι. Ρωμαίοι, Γαλάτες, Φράγκοι, Καταλανοί. Πιθανόν η περιοχή να οφείλει το όνομά της στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Πωγωνάτο, αφού σύμφωνα με μαρτυρίες έζησε εδώ για δύο χρόνια, γύρω στο 700 μ.Χ.
Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας έμεινε έξω από την «εύνοια» και τα προνόμια της Πύλης, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα από συμμορίες Αλβανών. Στα νεότερα χρόνια το Πωγώνι αναπτύχθηκε οικονομικά, κυρίως μετά τη δημιουργία του οδικού άξονα Ιωαννίνων -Αργυροκάστρου - Αγίων Σαράντα που περνούσε από εδώ.
Η Πωγωνιανή και το Δελβινάκι αναδείχθηκαν σε εμπορικά κέντρα και οι ντόπιοι έγιναν από κτηνοτρόφοι επιτυχημένοι έμποροι και επιδέξιοι τεχνίτες. Τότε ξεκίνησαν τις εμπορικές δοσοληψίες με την Πόλη, ενώ η δράση τους έφτασε μέχρι τη Μολδαβία και τη Βλαχία και τα κεφαλοχώρια συγκέντρωσαν την οικονομική και πολιτιστική δραστηριότητα όλης της επαρχίας Πωγωνίου.Το Πωγώνι έχει πολλά κοινά με τα γειτονικά Ζαγοροχώρια. Η γεωμορφολογία του τόπου, το αρχιτεκτονικό και ιστορικό ενδιαφέρον των οικισμών, θα θυμίσουν σε πολλούς τις περιηγήσεις στο Ζαγόρι.
Δελβινάκι - Πωγωνιανή - Δολό
Πάνω στον οδικό άξονα προς Κακαβιά, πρώτα συναντάμε την μικροσκοπική γαλάζια λίμνη της Ζαραβίνας. Τέσσερα χιλιόμετρα μετά, θα βρούμε το Χάνι Δελβινακίου και τον παρακαμπτήριο δρόμο που οδηγεί στο Δελβινάκι όπου θα φτάσουμε αφού καλύψουμε 40 χιλιόμετρα συνολικά από τα Γιάννενα. Το κεφαλοχώρι βρίσκεται σε ύψος 700 μ. και είναι περίκλειστο από βουνά χαμηλού υψομέτρου που καλύπτονται από πυκνά δρυοδάση.
Το Δελβινάκι ήταν ανέκαθεν ένας από τους μεγαλύτερους οικισμούς του Πωγωνίου και ακόμη και σήμερα αν και παρηκμασμένο αποτελεί ένα από τα πιο ζωντανά χωριά της επαρχίας, αφού κρατά κοντά του 1.000 μόνιμους κατοίκους. Καθώς εδώ λειτουργούν ξενώνες και υπάρχει η δυνατότητα για φαγητό, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν το Δελβινάκι ως αφετηρία για κοντινές εξορμήσεις και στα υπόλοιπα χωριά του Πωγωνίου. Εξάλλου παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό και ιστορικό ενδιαφέρον και αξίζει να του αφιερώσεις αρκετό από τον χρόνο σου.
Εντύπωση προκαλεί η εκκλησία της Παναγιάς, κτίσμα του 1153, αλλά και το επιβλητικό κτίριο του παλιού Παρθεναγωγείου που σήμερα στεγάζει την Ταπητουργική Σχολή. Από το Δελβινάκι με κατεύθυνση βορειοδυτική ακολουθούμε τον στενό και γεμάτο στροφές δρόμο που θα μας φέρει στην Πωγωνιανή (16 χλμ.), το πάλαι ποτέ ακμάζον εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο του Πωγωνίου με παμπάλαιες εκκλησίες, σχολεία και το ενδιαφέρον Λαογραφικό Μουσείο.
Η Πωγωνιανή υπήρξε έδρα επισκοπής το 1863 και διοικητικό κέντρο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από τα σημαντικότερα ιστορικά κτίρια είναι το λεγόμενο «Σαράι του Μπέη» που κατασκευάστηκε το 1880. Εξαίρετου φυσικού κάλλους είναι το δρυοδάσος που εκτείνεται νότια από την Πωγωνιανή έως το χωριό Ποντικάτες.
Το φαράγγι του Κουβαρά
Ευκολότερο σημείο πρόσβασης σε αυτό το θαύμα της ηπειρωτικής φύσης, είναι το χωριό Δολό, διαμέσου του μονοπατιού που ξεκινά από την άκρη του οικισμού. Το μήκος της χαράδρας αγγίζει τα 5 χλμ. με το στενότερο άνοιγμα να φθάνει τα 100 μέτρα στη θέση «Σκέμπια Κουβαρά», ενώ το μεγαλύτερο που φθάνει τα 200 μέτρα, βρίσκεται στη θέση Φραξοράχη. Στο βάθος της κρύβεται το πέτρινο γεφύρι του Δολού με πλάτος 15 μέτρων που κτίστηκε το 1928.
Από το Δολό στο Ωραιόκαστρο και στη Βήσσανη
Οκτώ χιλιόμετρα από την Πωγωνιανή σε μια απόκρημνη περιοχή, συναντάμε το όμορφο Δολό που έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός και μάλιστα διαθέτει αξιόλογη αγροτοτουριστική μονάδα.
Γεφύρια, εκκλησίες και θαυμάσια λιθόκτιστα σπίτια, από αυτά που με μαεστρία έκτισαν στο πέρασμα των αιώνων οι περίφημοι Ηπειρώτες παραδοσιακοί τεχνίτες της πέτρας, υπάρχουν παντού. Στο κέντρο του οικισμού δεσπόζει ο επιβλητικός ναός του Αγίου Νικολάου (τρίκλιτη βασιλική) που κτίσθηκε 1812 από τον Πωγωνιανίτη αρχιμάστορα Πασχάλη Ζούνη. Το εσωτερικό του κοσμούν οι αγιογραφίες του ντόπιου ζωγράφου Κούρου.
Από το Δολό ακολουθώντας πάντα ασφάλτινους δρόμους με αρκετές όμως στροφές, αλλά χωρίς κίνηση, πραγματοποιούμε ένα ευχάριστο οδοιπορικό στα χωριά Κακκόλακος, Μερόπη, Κάτω Μερώπη, Ωραιόκαστρο, Βήσαννη. Με σύντομη παράκαμψη προσεγγίζεται το παραδοσιακό χωριό Δρυμάδες (1.050 υψόμ.) στις πλαγιές του όρους Νεμέρτσικα που σχεδόν ακουμπά στη μεθοριακή γραμμή.Το Ωραιόκαστρο είναι κτισμένο κοντά στις πηγές του ποταμού Γορμού. Εδώ έχουν έρθει στο φως υπολείμματα της αρχαίας ακρόπολης Ωραιοκάστρου, αλλά και ταφικών τύμβων, ενώ έχουν εντοπιστεί οικιστικά ίχνη που χρονολογούνται από την Υστερη εποχή του Χαλκού μέχρι και την Ελληνιστική εποχή. Μετά το Ωραιόκαστρο ο δρόμος κλωθογυρνά σαν φίδι μέσα από πυκνόφυτα δρυοδάση και καθώς ολοένα κερδίζει υψόμετρο, προσφέρει ανεπανάληπτη θέα στη χιονισμένη, μέχρι τον Μάιο, οροσειρά της Τύμφης.
Επόμενη στάση η παραδοσιακή Βήσσανη με τη φημισμένη σε όλη την Ηπειρο Ελληνική Σχολή, το Παρθεναγωγείο και τις λαμπρές εκκλησίες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει αυτή της Ευαγγελίστριας -κτίσμα του 1630. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η μονή Αβελ (1776). Aν φθάσετε μέχρι εδώ θα πρέπει να δείτε τις υπέροχες τοιχογραφίες και το σπάνιας τεχνικής επιχρυσωμένο τέμπλο. Η Βήσσανη επικοινωνεί πλέον με ασφάλτινο δρόμο με το Δελβινάκι, γεγονός που διευκολύνει αφάνταστα τις μετακινήσεις (11 χλμ.).
Εθνος / Ζερμαίν Αλεξάκη / Θοδωρής Αθανασιάδης /www.viewsofgreece.gr
[epirusgate]
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου