Μια ανάσα θέλω σήμερα να πάρω. Μια ανάσα να μπορέσω να συνεχίσω ό,τι κάνω. Ένα μαγικό ραβδάκι να με διακτινίσει όσο πιο μακριά γίνεται. Κάπου που δε θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, κάπου που το ρίσκο θα μεταμορφώνεται σε ευκαιρία κι έπειτα σε επιτυχία, κάπου όπου η Ιθάκη δε θα μοιάζει τόσο άπιαστη.
Έχεις νιώσει ποτέ σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα, από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις; Ούτε καν το φως που υπάρχει γύρω σου δεν μπορεί να φανεί. Ούτε να αναπνεύσεις... Έτσι νιώθω σήμερα.
Περίεργη μέρα. Από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου, μετράω τις ώρες για να βρεθώ ξανά κάτω από το πάπλωμά μου. Κι όμως, είναι μια μέρα που ξεκίνησε όπως ακριβώς και η χθεσινή και η προχθεσινή και όλες οι μέρες των τελευταίων μηνών. Με σταθερή έλλειψη σιγουριάς, με έλλειψη δυνατότητας συγκέντρωσης και άσχημη διάθεση. Όλα μαύρα; Ναι, όλα μαύρα σήμερα. Γι αυτό θέλω να νυχτώσει, γιατί αυτός ο ήλιος που μια βγαίνει και μια κρύβεται με κούρασε.
Ψάχνω να δω τί φταίει. Ίσως να είναι η γενικότερη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ένα αβέβαιο σήμερα και ένα πολύ πιο δύσκολο αύριο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου. Ο Μορφέας με βαρέθηκε κι έφυγε σκέφτηκα.
Ξέρεις τί θέλω; Να πάρω τα δικά μου χρώματα και να ζωγραφίσω το δικό μου ταξίδι, όπως παλιά. Να μη με νοιάζει αν θα ξεφύγω από τα περιθώρια του καμβά. Να μπορώ να το χρωματίσω τόσο πολύ, που σε κάθε σημείο του να χαμογελάω για την ομορφιά και την ηρεμία που το χαρακτηρίζει. Να μπορώ να βουτάω μέσα του και να με πηγαίνει σε μέρη που η θάλασσα και ο ουρανός θα μου δίνουν όλα όσα χρειάζομαι. Τίποτα περισσότερο... τίποτα λιγότερο.
Ένα ταξίδι με ανοικτό εισιτήριο...
Άσε με τουλάχιστον να το ονειρεύομαι, γιατί ξέρω πως υπάρχει....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου