«Μια απόφαση να αλλάξουμε την ημέρα από Κυριακή σε Σάββατο μας χάρισε μια από τις ωραιότερες εξορμήσεις που έχουμε κάνει.»
Σαββάτο 5:00΄ το πρωί μαζευόμαστε στην πλατεία Ανδρούτσου και η καλή διάθεση φαίνεται στα πρόσωπα όλων μας. Είναι το σύνηθες, αλλά αυτή τη φορά υπάρχει ένας ιδιαίτερος λόγος…..τις τρεις τελευταίες φορές που επιχειρήσαμε να ανέβουμε στο «Καταφίδι» δεν τα καταφέραμε. Τελευταία επιτυχημένη προσπάθεια το 2012. Αυτή την φορά ήμασταν όλοι αισιόδοξοι, η πρόβλεψη έλεγε ότι ο καιρός θα ήταν πολύ καλός.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε από το εκκλησάκι, λίγο πιο πάνω από το Δασικό Χωριό, στον Καταρράκτη Άρτας. Στην παρέα μας έχουν προστεθεί και τέσσερις φίλοι και συνορειβάτες από Γιάννενα. Συναντήσαμε το χιόνι από τα 1500 μέτρα και φορέσαμε τα κραμπόν μας. Ο ρυθμός μας σχετικά αργός, έπρεπε να κρατάμε τις δυνάμεις μας…
Περνώντας το ορειβατικό καταφύγιο, που δυστυχώς δεν λειτουργεί, μπαίνουμε στο Αλπικό Πεδίο των Τζουμέρκων. Όλα κατάλευκα, εκτός από τα γρανιτένια κάθετα των κορυφογραμμών….ο ουρανός καταγάλανος και ούτε ένα συννεφάκι…και η ψυχική μας ευφορία να ανεβαίνει…
Έχουμε πλέον την πολυπόθητη κορυφή μπροστά μας να λαμπιρίζει στον ήλιο…απίστευτη ομορφιά! Μια κορυφή που την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά! Μαζεύοντας δυνάμεις απολαμβάνουμε την θέα, σε πρώτη προτεραιότητα όμως παραμένει η κορυφή. Μελετάμε την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε, βλέπουμε τα σημεία που έχουν κορνίζες για να τα αποφύγουμε και…φύγαμε. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε, το ίδιο και η αδρεναλίνη μας. Δεν υπάρχει πλέον κούραση, τώρα πάμε με την ψυχή. Περπατάμε ανηφορικά, σχεδόν στην κόψη, ίσα για να αποφύγουμε τις κορνίζες….στα δεξιά μας το κάθετο τμήμα και αριστερά μας πλαγιά με μεγάλη κλίση. Εδώ απλά απαγορεύεται να γλιστρήσεις….μετά μια οριζόντια κόψη και είσαι στην πιο όμορφη κορυφή των Τζουμέρκων, Καταφίδι!!!! Μαγικό!!!
Θέλεις να φωνάξεις, να βγάλεις την ένταση…όλα πήγαν καλά και όλη η ομάδα, δεκαπέντε άτομα, ανέβηκε χωρίς κανένα απρόοπτο!!! Τώρα μπορούμε να χαλαρώσουμε, να αφήσουμε τα μάτια μας να ταξιδέψουν και να απολαύσουμε την ομορφιά….Κατ΄ αρχήν τις άλλες κορυφές των Τζουμέρκων που είναι δίπλα μας…Κακαρδίτσα, Κρυάκουρας, Ρόκα, Στρογγούλα….και μετά Όλυμπος, Σμόλικας, Τύμφη. Περιστέρι, Άγραφα… Λίμνη Ιωαννίνων, Άραχθος, Αμβρακικός, Λευκάδα….Φανταστικά, το τοπίο που απλώνεται γύρω μας έχει απίστευτη ομορφιά, δεν χορταίνεις να κοιτάζεις, τα συναισθήματα που εισπράττεις πολύ δυνατά….είναι από τις στιγμές που θα ήθελες να είσαι ζωγράφος για να αποτυπώσεις το τοπίο στον καμβά….ή ποιητής να καταγράψεις τα συναισθήματα….μάλλον όλα αυτά μαζί….και να μην αρκεί…το πιο σημαντικό...όμως είναι να τα μοιράζεσαι όλα αυτά με τους φίλους και συνορειβάτες...
Περισσότερο από μισή ώρα στην κορυφή και θέλουμε κι άλλο….για να αποτυπώσουμε ανεξίτηλα αυτές τις σπάνιας ομορφιάς εικόνες στο μυαλό μας και τα υπέροχα συναισθήματα στην καρδιά μας.....
Κατηφορίζοντας παίζουμε σαν παιδιά στο χιόνι….ατελείωτες τσουλήθρες και φρεναρίσματα με τα πιολέ μας…μάλλον θα φταίει η επαφή με την φύση, που μας κάνει όλους παιδιά…Μετά από εντεκάμιση ώρες είμαστε στα αυτοκίνητά μας και δεν νοιώθουμε την κούραση….ίσως η αδρεναλίνη να φρόντισε γι’ αυτό…. ή αυτή η ομορφιά που πλημμυρίζει την ψυχή μας…
Ευχαριστούμε τον αρχηγό της εξόρμησης Νίκο Βάγια γι’ αυτό το ταξίδι....!!!
Για τον Ε.Ο.Σ. Πρέβεζας
Βαγγέλης Σμπόνιας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου